Биыл Абайдың жасы он үшке толған еді. Денесі де бір аралық кейіпте. Бойы өскен. Қол-аяғы ұзарған.
Ол атқа мініп жүруге жарағанмен,үйден көп шықпайды.
Өзге балалардан гөрі,басқа бір ермек,бөлек бір дос тапты.
Онысы-әжесі. Одан қала берсе,шешесі.
Абай биыл ғана анық байқағандай.Мұның әжесі бір түрлі әңгімешіл екен.Қызық сөйлейді. Әңгімесін дәмді ғып,қызықтырып айтады. БірдеАбай сырқаттанып жатып,әжесінен әңгіме айтуын сұраған.Сонда әжесі ойланып отырып:
-Е-е.Бұлдыр-бұлдыр күн өткен.Бұрынғыда кім өткен...-деп,
кішкене тақпақтан бастап еді.Абай соныұғып қалыпты,
келесі жолы әңгіме сұрағанда әжесінің тізесінен ақырын қағып:
-Е-е...Бұлдыр-бұлдыр күн өткен.Бұрынғыда кім өткен...