"Жыр алыбы Жамбыл"

«Жыр алыбы – Жамбыл»

Жыр алыбы атанған Жамбыл ата,

Қазақтың Жамбыл Ханда тауларында,

Мың сегіз жүз қырық алтыншы жылдың,

Туылған қыстың суық ақпанында.

Пір тұтып жастайынан Сүйінбайды,

Қол жайып ақ батасын сұрай барды.

Жұрт көңілін таба білген бала Жамбыл,

Нөсерлеп төгуші еді өлең – жырды.

Жастайынан жоқшылықты көрген еді,

Сонда да еш нәрседен түңілмеді.

Сүйінбайдай ұлы ақынға шәкірт болып,

Ұлы өнерге осылайша келген еді.

Әкесі оның ел сыйлаған ер еді,

Жапа деген әкесінің есімі.

Ресейлердің құрамында болған соң,

Жапа ұлы емес,Жабаев боп кеткені.

Шыққан тегі Шапырашты тайпасы,

Руы Екей, ұлы жүздің баласы.

Қүллі әлемге қазақ халқын танытқан,

Жамбыл ата елдің асыл данасы.

Бала еді өлең – жырды жаттаған,

Сүйінбай ғой бұл дүлдүлді баптаған.

Ұстазынан шәкірт озар демекші,

Сол кезде - ақ қырғыз халқын шулатқан.

Жыр нөсерін төгіп әнін салғанда,

Таңқалмаған өнеріне жан бар ма?!

Өлеңі мен домбырасын тізгендеп,

Шаң қақтырып кетуші еді шапқанда.

Ел сүйсініп қараушы еді Жамбылға,

Домбырасын шертіп әнге салғанда.

Таудан аққан бұлақтай жыры арнап,

Бір бақытты сыйлаушы еді халқына.

Жетісуым бұл айтыстың ордасы,

Асығушы еді ұлы өнерге баршасы.

Шалғайлардан ат шаптырып ұлылар,

Ынтызар – ау бір көруге қаншасы?!

Ынтызар еді ұлы Абай мен Біржанда,

Балауан Шолақ, тіпті Құрманғазы да,

Айтыс десе ішкен асын жерге қойып,

Келіп еді Жетісуға бұларда.

Жырыменен найзағайдай жарқылдаған,

Жырлары жұлдыздай боп жарқыраған.

Бозбала шағында –ақ Жамбыл атам,

Талайларды сөзінен жаңылдырған.

Жаста болса, өзгеге дес бермеген,

Жал – құрығы сүзілмеген жүйрік деген.

Жүректегі отты жырын жалындатып,

Қарсыласын әрқашан жеңе білген.

Жамбыл атам айтыстың майталманы,

Жеңілісті білмеген жыр қыраны,

Досмағанбет,Құлманбетпен сынға түсіп,

Жүйріктерді сан қақтырып қалдырғаны.

Дүлділ ақын даңқы тарап әлемге,

Қазақ – қырғыз жүйріктерін жеңгенде,

Өлең – жырдың асқарын бағындырған,

Санамызда сақтаулы ғой бүгінде.

Сексен бес жыл өлеңмен дос болды,

Жүрегіне бірде бақыт, енді бірде мұң толды.

Сан мыңдаған жыр арнаған халқына,

Жыр алыбы, айтыстың ол дүлділі.

Ұлы Отан соғысы болған кезде,

Арқау етті ел ұлдарын өлеңіне,

«Ленинградтық өрендерім», - деп жырлаған,

Соңғы жыры арналды ғой перзентіне.

Әке деген асқар тау ғой балаға,

Перзентіне жыр арнаған бабам да,

Алғадайын күтуші еді майданнан,

Тілек етіп жаратқан бір Аллаға.

Ұлынан алған екен суық хабар,

Өлеңмен Жамбыл атам жауап айтар,

Бұл шумақтар атамыздың соңғы жыры,

Әдебиетте қойылған нүкте болар.

Қазағымның жүз жасаған бәйтерегі,

Әдебиеттің данасы, кемеңгері,

«Жырлары теңіздің маржаны» деп,

Сәкен ата осылайша баға берді.

Жүз жылдық мерейтойға сәл қалғанда,

Жыр алыбы – Жамбыл ата көз жұмғанда,

Барлық қазақ баласы қайғырды ғой,

Шоқтығы биік жұлдыз жоқ болғанда!

Бір ғасырлық ғұмырында атамыздың,

Биік – биік асуларды бағындырдың.

Айтыста сөзңізден бір сүренбей,

Қырандай көк аспанда қалықтадың.

Жамбыл ата асқақ даңқын әлем білген,

Өнері мен жырына ел сүйсінген,

Ел билеген басшылар марапаттап,

Еңбек Қызыл Ту, Ленин, «Құрмет»орденімен.

Мұнымен атамызды мақтамаймыз,

Атамызбен барша қазақ мақтанамыз.

Өзңіздей дүлдүл ақын, ұлы ақынға,

Жас ұрпақ жүрек жарды жыр арнаймыз.

Қазағымның алып тұлға, бәйтерегі,

Мәңгілік ұмытпайды елің сені.

Жүз жасаған жүректен шыққан жырлар,

Жаулаған миллиондаған жүректерді.

Жыр алыбы – Жамбылға бас иеміз,

Сөз маржанын өлеңдерден біз іздерміз.

Өшпестей әдебиетте із қалдырған,

Жапа ұлы Жамбыл ата сіз едіңіз.