Просмотр содержимого документа
«А?иы? а?ын М??а?али Ма?атаев »
Мұқағали Мақатаев – ғасыр ақыны
Мақатаев әлемі – Планета, Жер, Адам болмысы, Тыныштық, Сенім ахлағы. Алаштың ақиық ақынының екінші болмысының әлемді шарлап жүргеніне де 35 жыл толыпты. Иә, қазақтың маңдайына біткен біртуар ақыны Мұқағали Мақатаев – биыл 80 жаста. Қара өлеңнің қарагері Мақатаев Кеңестік кезең бодандығындағы Кеңістік пен Уақытта қарақұрым қалың оқырман тарапынан жалпыхалықтық қолдау тауып, оның еңбектері еліміз Тәуелсіздігімен қауышып, поэзия Кеңістігінде өмір сүруге мүдделі жандардың қарасын молайтумен келеді.
Тату-тәтті бармысыңдар, армысыңдар, бауырлар,
Әлем-дархан, саялаңдар, бәріңе де орын бар,
Қорған емес салтанатты, сәнді сарай соғыңдар,
Ей, адамдар, сендер тату, сендер тату болыңдар!
Анамыз – Жер, сол Анадан жаратылдық, туыстық,
Алайда біз қан да төктік, қалжырадық, ұрыстық…
Армысың сен, арамызда жалғыз перзент –
Тыныштық!
Жаны – жайсаң, жүрегі – жұмыр, құшағы – кең ақынның тыныштықты аңсаған жалынды үні құлағыңнан кетпейді. «Мені адамның өзі, сыртқы сүлдері емес, мінез құлқы, қатынасы, ойы мен психологиясы қызықтырады. Оларды түсінуге тырысамын. Адамдарды түсіне отырып, олардың да мені түсінгенін қалаймын. Менің бүкіл поэзиямның мәні, міне, осы. Поэзия – мен үшін жанымның шырылы». Деп ақиық ақын тегін айтпаса керек-ті. «Тіл дегеніміз – адамзат мәдениетінің қуаты, энергиясы» деген аты әлемге мәшһүр ғалым Вернадскидің пікірі көркем сөзде кесте тіккен ақын Мұқағали Мақатаев шығармашылығына тән десек, қателеспеспіз. Иа, оның тілі шынында да бай, шұрайлы…
Ақиық ақынның эпикалық туындыларының алапат қуаты – оның Тұлға ретіндегі болмысын биіктете, аспандата түседі. Мақатаевтың қаламынан саулап, ақ парақ бетін шиырлаған дастандары: «Ару Ана», «Мұзбалақ», «Өмірдастан», «Райымбек! Райымбек!», «Аққулар ұйықтағанда», «Қырандар, қош болыңдар», «Жер үстінен репортаж», «Қашқын», «Чили – шуағым менің», «Шекарада», «Моцарт «Жаназасы», (реквием), «Боз орамал» (баллада), «Жыл әкелген жыр» (Новелла)… Бұл дүниелердің барлығы болмысы шынайы лирикамен тұмшаланған жанның поэзиясындағы ой мен сезім бірлігі, олардың ара-қатынасы логикалық жүйені сақтауымен де құндылығын арттырып, сюжетті лирикалық дүниелердің сұлбасын құрайды. Жаңа әзірде аты аталған шығармаларының қатарына «Аппассионата» атты көлемді поэмасын қоссақ, ақын поэтикасы нұрлана түсері даусыз. Мақатаев өзі айтпақшы «лирика мен эпиканы егіз теліген, екеуін де Пегасқа жапқан ер-тоқымның табан тірер екі үзеңгісі еткен» деуінен ақын шығармаларының әлемі мен айтар ойы – адам тағдыры, адамның тірлігі, мінез-құлқы, сезімі мен түйсігін тани түсеміз. Ақиық ақынның өзі айтқандай, оның лирикалық «мені» жалпы халық, қауым, заман, қоғам. Мақатаев қай тақырыпқа барса да, не туралы жазса да, шығармаларының астарына адамның ғұмыры, тағдыры, дәуірдің ықпал-әсерін шебер тоғыстырады, қиюластырады. Тіпті, алма-кезек ауысқан табиғат құбылыстарының қанық бояуын тауып, қайырғанда да жүгінер тәңірі – Адам, «Адам оқитын жырға адамды қатыстырмау – ессіздік» деуі – оның азаматтық кредосы.
Келдім өмір, қойыныңды аш, енейін,
Ашты-тәтті тамағыңнан өбейін.
Тартылмаған талабымды қуат қып,
Соқпағыңмен мен де алысып көрейін.
Жас жанымды бере алмаспын бекерге,
Арпалысып, азабыңды алармын.
Жер бетінде жақсы тіршілік етерге,
Өзіме лайық бақытымды табармын.
Бақыт іздеп, соңғы сәулем сөнгенше,
Азабыңмен аянбай-ақ алысам,
Сенің түрткі күндеріңе көнгенше,
Мәңгі дымқыл төсегіммен табысам!..
Мұқағали Мақатаев өз сөзінде: «Менің қымбатты достарым! Егер сендер шынымен менің өмірбаянымды, шығармаларымды зерттемек болсаңдар, онда мен не жазсам, соның бәрін түгел оқып шығуды ұмытпағайсыздар. Мені өз өлеңдерімнен бөліп қарамауларыңызды өтінемін. Естеріңде болсын, менің жеке өлеңім өзінше ештеңе құрамайды. Ол поэма іспетті біртұтас». Ағынан жарылған шынайы ақынның «Бүкіл менің жазғаным бір ғана поэма» деуі – шын мәніндегі парасат иесі, өмірге ойлы көзбен қарайтын жанның жан тебіренісі, әлеуметтік ортаға айтар көзқарасы бар ақынның ширыққан үні.
Адамның психикалық шұңғымаларын терең білетін ақынның жыр кестелерінен тағылымы мол жайттар көптеп кездеседі. Осыдан барып, оның жыр дестелерінен лингвистикалық, психологиялық әрі дидактикалық мотивтердің танымдық қабылдауымызды түрлендіре түсетін қасиетіне тәнті боламыз. Мұны оның жыр жолдарын жан-жақты талдағанда тануға болады.
Зәредей қылығың жоқ мен сенбеген,
Жасудамын, жаныммен көрсем деп ем.
Жасымнан жамандықты жеңсем деп ем,
Жасырмай бәрін айтып берсем деп ем.
Жамандық көре алмайсың сенсең менен,
Өзіңнің қалыбыңмен өлшенген ем,
Аманат бір өзіңе, өлсем денем,
…самал сырын жеткізіп, бұлақ сөзін,
Болсам деп ем өзіңнің құлақ-көзің.
Бастап кетті басқаға шуақ сезім,
Шуақ сезім – секірген лақ кезім.
Менде өзіңдей болмады тұрақ төзім.
Неге бұлай?
…Білесің бірақ та өзің,
Несін білдім өмірдің, несін көрдім?
Көз жазып қалмайын деп көшіңе ердім.
Туған ел, көз жасы үшін кешір мені,
Кешегі жетімдер мен жесірлердің!
Ортасында өшу мен өсулердің
Таяғын тарттым талай кесірлердің,
Туған ел, сол үшін де кешір мені!
Иә, «Халыққа хат» ақын жырының лейтмотиві іспеттес, халқының алдында есеп беруі. Бұл – Мақатаевтың психикалық үрдістері мен айрықша қасиеттері ме дерсің! Өз-өзіне сын көзбен қарау дегеннің үлгісі де осы болар! Мұндай қадамға барып, мұндай өлеңді жазу – сөз жоқ ұлы ақындардың ғана қолынан келеді.
…«Көп кешікпей көктем де келер енді…» Осы бір қарапайым тармақтан адамның, келешекке, бағдарлы болашаққа бет түзеген, алғы өмірге асыққан жанның сағыныш-шері, үздіктірген үміт, тағатсыз жүректің лүпілін тасқынды жырға айналдырып, кәдуілгі қарапайым сөздермен-ақ, әдіптелген қарапайым жолдан нағыз ақынға тән алапат күш сезіледі. Табиғат лирикасын суреттеу мәнерінен эстетикалық талғамның исі аңқиды. «Біздің көктем», «Көктем де келер», «Көктем», «Осы бір көктемді» және тағы да өзге өлеңдері айтарының серкесі, жазарының көкесі де, көктем тұжырымы арқылы талдау мен жинақталуы да бірге өтіп жатады. Жанға жайма шуақ бұл кез – жыл мезгілінің бірі ретінде ғана емес, ақындық көзқарастың ойға қуат берер күші де.
«Көгереді бәрі де көгереді» — бұл ақынның жүрдек сезімі мен сенім отының тұтанған тұсы. Көктем жай ғана жайма шуақ кезең емес, ол – ақын жанын жадыратар таусылмайтын қуаныш: «Көктем келді. Өмірдің келешегі – Көкпен бірге дүркіреп төл өседі. Сағым қыздың ап қашып орамалын, асыр сап тентек жігіт – жел еседі. Көктем келіп ауылға қыз көрікті, таң тамаша дүние жүзге еніпті. Асқар ала таулардан асып әрі, Аяз атаң барады мұз бөрікті». Ақын келешекке сенеді. Ол үміт-көктемімен сары уайымға салынғысы келмейді. Ол жасыл желекке оранған көктемнен жағымды хабар күтеді. Жақсылықтың лебін сезінгісі келеді… Оған төмендегі шумақ дәлел бола алады:
Көп кешікпей көктем де келіп қалар,
Есінетіп, есіртіп, ерікті алар.
Азан-қазан аспанның қоңырауы
Жақсылықтан тұрса игі беріп хабар…
Мақатаевтың көктем-жыры жастық-жалын аңсатқан, жер атаулы планетаны жаңғыртқан шақты қызықтап, тамсану, шалқып-шарықтау емес, арман аңсатар, үміт арта тұрып, күдік ойлатар айрықша әсем дүние. Бір мезгіл ойланып та қаласың: көктем де келер, мына дүние көгеріп, дүркірей түлеп, түрленер дей тұра, ақын жанын жегідей жеген бір беймәлім мұң неге қапталдаса береді дейсің. Шұғылалы үмітпен қатар таусылмас мұңның сарқыншағы көктемдей болған көңілдің көкжиегін неге торлай береді деп ойға шомасың. Сөйтесің де мына дүниенің өзі екі жақты таразы басының теңдігінен тұратынын мойындап, ақын жырының алдында дәрменсіздік танытасың. Бас шұлғисың, иланасың. Әсілінде, бір меридианның бойын бойлап кетпей, екі жақты паралельді қатар алып отырған алып жүректің дүрсіліне тәнті боласың, қызығасың. Беймәлім ток бойыңды, ойыңды дүр сілкіндіргендей болады…
Алып ақынның тұлғалық үні, оның адамгершілігі мен азаматтығында айқын көрініс табады да, әлеуметтік орта, адамдар тағдырын суреттеуде қайшылықтар сырына ой жібереді, адам атаулыға тек жақсылық тілейді: «Қалса екен нәрім ауамда, түспесе екен көлеңкем тірі адамға», «Басқаның жан сырын ұғу үшін, өзімді зерттегенді жөн көремін», «Күйінішін халқымның, сүйінішін, өз үніммен жырласам деген едім», «Сәби халқым сарыла сыр ақтарам, жалған ой, жасырын күй жырақ маған, сенің үнің мендегі, сенің шының, сенің ойың санамда тұрақтаған». Мұның бәрі туған елге деген орасан махаббаттан туындаған тармақтар.
Ақын поэзиясы – тұнған лирика. Мақатаев өлеңдерінің қай-қайсысын оқысаңыз да ой мен сезімі қатар келген дауылды ақынды тани түсесіз. Ғадетте, поэзия хақында тіл безегенде азаматтық әуен, табиғат жырлары, махаббат ғазалдары, сол сияқты, құбылған ауа, түрілген түн, мұндағы қыбырлаған тіршілік, құжынаған өмір, жүрек шымырлатар тылсым сезім, оймен әдіптелген жұмбақ сыр, азаматтық әуен тудырар, туындатар болмыстың өзі емес пе? Дәл осы тұжырым биігінен зер салсақ, Мақатаевтың жүрегін жарып шыққан отты жыр азаматтық асқақ сезімнің символы іспеттес. Ақынның өлең айшықтары көбіне-көп төрт тармақты, он бір буынды қара өлең ұйқасының сан алуан үлгілері болып өріліп отырады. Екі, үш, бес тармақты өлең айшықтары да кездесіп қалады. Тұжырымды түрде сөйлей білетін ақын көтерер жүк тым ауыр, ал Мұқағали Мақатаев кеңес болмысының шынайы келбетін халықтық демократияға ұмтылу сезімінде өз ойын бүкпесіз айтудан тайынбаған.
Шыңыраудан шыға алмай шыдам кетіп,
Тағдырыма шынымен бас ұрам ба?!
Қорқып тұрам орнымнан, қорқып жатып,
Бәрі келіп тоғысып, Жүрегімінің
Жағалауын тебеді солқылдатып.
Шыңыраудан шыға алмай, шыдам кетіп, тағдырыма шынымен бас ұрам ба, деген тармақта үлкен ой жатқан секілді. Бір қарағанда бұл өзінің ішкі әлемі, ал екінші көзбен қарасақ, қазақтың бодандық құрсауындағы тағдырына алаңдаушылық білдірген әрі нәзік, әрі алып жүректің дүрсілі.
Батар, кетер, келмеске күнім менің,
Қалар бірақ киелі тілім менің.
Қасіретті шақтардан түңілгенде,
Қасиетті тілімнен түңілмедім.
Бұл – ұлттың тіліне бас иген ақынның ақтық тұжырымы. «Тілдің міндеті – ақылдың аңдауын аңдағанынша, қиялдың меңзеуін меңзегенінше, көңілдің түюін түйгенінше айтуға жарау. Мұның бәріне жұмсай білетін адамы табылса, тіл де шама-шарқынша жарайды. Бірақ тілді жұмсай білетін адам табылуы қиын. Ойын ойлаған қалпында, қиялын меңзеген түрінде, көңілдің түйгенін түйген түрінде тілмен айтып, басқаларға айтпай білдіруге көп шеберлік керек» деген Ахмет Байтұрсыновтың цитатасындағы айтпай жеткізу дегеніміз Мұқаңа арналғандай ол айтпай, жазып, өлең қалыбында әдемі жеткізеді. Сосын бұл жерде «Айтылған лебіз ашық мағыналы, түсінуге жеңіл, көңілді күдіктендірмейтін болса, тіл анықтылығы сол болады» деген Байтұрсыновтың аталы сөзін Мақатаев қаз-қалпында орындаған ба дерсің!
Жүрегі жыр теңіз ақын Мұқағали Мақатаев Дала, Тау тұжырымдарымен өзінің дүниетанымдық көзқарасын барынша айқын, барынша шынайы түрде жеткізуге құштар. Соған ұмтылады. Солай етеді де.
Таулар — менің таусылмайтын бақытым,
Ал ырысым, ұлан-ғайыр кең далам. Осы қос тұжырымды қатар алып отырып ол:
Дала, дала,
Сол дала селеулеген,
Жырмен ұйықтап,
Оянған өлеңменен.
Дала деген – күй сандық бұл қазаққа,
Абай десе, құлағы елеңдеген.
Дала толған көл-көсір жыр,
Дала – қобыз тұтпайды
Пернесін кір.
Тірі Абайды әлдиле, дархан далам,
Өлең селі өңіріңді тербесін бір.
…Ығысыңдар,
Ей, таулар,
Ығысыңдар!
Орын сайла ортаңнан, жұмысым бар.
Ата болып, не маған ұрысыңдар,
Адам болып немесе ұғысыңдар,
Ығысыңдар, ей, таулар, ығысыңдар!
Ақын Дала мен Тауды, Отанды, Жерді шексіз сүйеді, сол арқылы оларға жан бітіріп, көркем тіл арқылы әлем картинасының бейнесін өлеңмен өреді. Халық даналығы келбетін сөзбен суреттеуде Мұқағали ақындығы Тұлға ретінде биіктен биікке көтеріліп, өз үні, өз көзқарасымен де оқырманды тербетті. «Мен таулықпын! Таудан мен жаратылғам, Тау деген ана туған дара тұлғам… Тауға барып, көкке ұшып кетсем бе екен, ұстап алып, қыранның қанатынан» деп ақиық ақын өзін мүлде жаңа қырынан танытты.
Өзін қоярға жер таппай, өскен ортадан қиянға қалықтап кетуге ұмтылуы – оның бодандық өмірге қарсылығы. Расында бодандық ғұмыр синдромы әлі де қалған жоқ. Ол ақын ретінде одақтық
ғұмыр тірлігіне жасаған қарсылығын жүзеге асыруға оңтайлы әдіс таба алмады, қиналды, тебіренді, шамырқанды, қателіктерге де ұрынды… оның жырындағы астарлау мен алмастырулар, кейіптеулер айтар ойының пәрменділігіне едәуір септігін тигізіп отырды. «Әдебиет шындықты шындап шегелейді» деген Твардовскийдің тұжырымы Мұқағали Мақатаевқа қаратылып айтылған ба деп те ойлайсың кейде…
Әйгілі академик Зейнолла Қабдолов «Сөз өнері» атты монографиялық ғылыми оқулығында Мұқағалидан мысал келтіре отырып.
Мамасы, босат, еркімен өссін тал-шыбық!
Ауа мен күнге, ай менен нұрға малшынып.
Бұлқынып жатыр, ұмтылып жатыр, қарашы,
Кішкентай жүрек көрсетіп жатыр қарсылық!
Ақынның тал шыбығы да, кішкентай жүрегі де – өзінің сәби бөбегі, ұғым метонимия тәсілімен шартты түрде алмастырылған, өзгертілген. Кішкентай жүрек бір жағынан мегзеу, яки синекдоха тәсілімен жымдасқан.
Шынында Мұқағали Мақатаевтың лирикалық поэзиясы – заманымыздың кешегі де, бүгінгі де талаптарымен үндесе, күбірлесе, ымдаса, жымдаса алған өршіл де дауылды жыр үлгісі. Өзі бұ дүниеден 45 жасында қайтқанымен, екінші ғұмырын қоса есептегенде биыл сексеннің сеңгіріне шығып отырған алып ақын шын мәніндегі қазақ поэзиясының құбылысы. Оның сырлы да мұңлы, нұрлы, өршіл жырларынан қуат алып, сусындамаған қазақ баласы кемде-кем. Иә, ақиық ақынның сексен жылдығын жұрт болып жоғары деңгейді тойлау – бүкіл қазақтың азаматтығына сын!
Тұманбай Молдағалиев, Қазақстанның Халық жазушысы:
«Мұқағали Мақатаев – адамдар арасындағы, өмірдегі, табиғаттағы жарастық пен келісімнің жаршысы. Оның өлеңдері шын тебіреністен, шын шабыттан, шын қуаныштан туған».
«Өзге емес, өзі айтады, өз жайында»:
«Ей, безілдектер, Сендер емессіңдер маған баға беретін! Нағыз бағалаушылар әлі алда. Жылдар өтеді, жаңа ұрпақтар келеді, біздің әрқайсымызды өз орнымызға солар қояды. Ежелден солай болып келген, солай болады, бола береді де. Мен өзім жайында мынаны айтам: мен жиырма бірінші ғасыр ұрпақтарының құрдасымын. Бәлкім, одан әрідегі ұрпақтардың туысымын да…»