Zahiriddin muhammad bobur-buyuk davlat arbobi va mashhur mutafakkir

ZAHIRIDDIN MUHAMMAD BOBUR-BUYUK DAVLAT ARBOBI VA MASHHUR MUTAFAKKIR

Samarqand aholisi shayxulislom Abulmakarim boshchiligida temuriylar hukmdorligini tiklash chorasini izladilar. Samarqand rahnamolari Farg’ona hokimi Bobur Mirzoga maktub yo’llab, Samarqand taxtini egallashga da’vat etdilar. Sulolasi manfaatlariga sadoqatli bo’lgan Bobur Mirzo 1500-yilning kuzida Samarqandga yurish boshladi. Bu paytda Shayboniyxon Samarqanddan tashqarida-Konigil (shahardan tashqaridagi hukmdorlar hordiq chiqaradigan joy)da turar edi. Aholi tomonidan Samarqandmng darvozasi Bobur Mirzoga ochib berildi va uning qo’shini shiddat bilan hujum qilib, Shayboniyxonning bu yerda qoldirib ketgan 600 kishilik askarini qirib tashladi. Shunday qilib, Bobur Mirzo Samarqand taxtini ikkinchi marta egalladi. Shayboniyxon Buxoroga chekinadi va bo’lajak hal qiluvchi jangga tayyorgarlik ko’ra boshladi. Bobur Mirzo ham qish bo’yi urushga jiddiy tayyorgarlik ko’rdi. 1501-yil aprelida Zarafshon bo’yidagi Saripul qishlog’i yaqinida yuz bergan og’ir urushda Bobur Mirzo yengildi. Bobur Mirzo Samarqandga chekinadi.G’olib Shayboniyxon Samarqandni qamal qilib, Bobur Mirzoga sulh taklif qildi. Sulh shartlari Bobur Mirzo uchun juda haqoratli bo’lsa-da, unga rozi bo’lmaslikdan boshqa chorasi yo’q edi. Og’ir va nochor ahvolga tushib qolgan Bobur sulhga binoan Samarqandni tark etib, ko’p mashaqqatlarni boshdan kechirib, o’zga yurtlarga ketishga majbur bo’ldi. Bobur Mirzoning qizi Gulbadanbegim o’zining "Humoyunnoma" asarida bu haqda quyidagilarni yozgan eqi: "To’liq o’n bir yil davomida Movarounnahr o’lkasida chig’atoy, temuriy va o’zbek sultonlari bilan shunday janglar bo’ldiki, ularning sanog’ini batafsil bayon qilishga qalam tili ojiz va nuqsonlidir. Oxiri xayrixohlari va qarindoshlari-jami 250 ga yaqin kishi, piyoda, yelkalarida chopon, oyoqlarida choriq, qo’llarida tayoq bo’lgani holda beyarog’, xudoga tavakkal qilib Badaxshon va Kobulga qarab yo’l oldilar". Bobur Mirzo Kobulga borib, bu yerda 1504-yilning sentabr oyida hokimiyatni qo’lga kiritdi. Bobur Mirzo el-yurt obodonchiligi va ravnaqi yo’lida odilona ish yuritib, qudratli davlat boshlig’i sifatida obro’qozondi. 1510-yili, Shayboniyxon halok bo’lgach, Bobur Mirzo qalbida shoh Ismoil yordamida Movarounnahrni shayboniylardan qaytarib olish umidi paydo bo’ldi. Ana shu niyatda u shoh Ismoil elchisini Kobulda juda ochiq chehra bilan kutib oldi. Elchilar shoh Ismoil Bobur Mirzoga birgalikda Samarqandga qo’shin tortishni taklif qilganligini aytadilar. Bobur Mirzo bu taklifni qabul qildi. Bobur 1511-yil kuzida shoh Ismoil yordamida Samarqandni uchinchi marta qo’lga kiritdi. Bobur Samarqandni egallagach, shoh Ismoilni oliy hukmdor deb e’lon qildi. Shoh Ismoil islomning shia oqimiga e’tiqod qilardi. Shuning uchun ham Samarqand xalqi uni qo’llab-quhlatlamadi. Bu orada Bobur Erondan kelgan qo’shinlarga javob berib yuborgan ham edi. Bunday qulay fursatdan foydalangan Shayboniyxon avlodi Ubaydulla Sulton bilan Muhammad Temur Sulton boshqa mahalliy sultonlarning yordamiga tayanib, Boburga qarshi yurish boshladilar. 1512-yil 28-aprelda Ko’li Malikda bo’lgan jangda Bobur yengilib, Hisorga chekindi. Shayboniyxon avlodlari Samarqandni uzil-kesil egalladilar. Shoh Ismoil Boburga yordam berish maqsadida o’zining nomdor sarkardalaridan amir Ahmad (laqabi "Najmi Soniy", ya’ni ikkinchi yulduz) boshchiligida qo’shin yubordi. Ular birlashib, Amudaryodan o’tib G’uzor va Qarshini egallaydi. Biroq 1512-yil 24-noyabrda G’ijduvonda bo’lgan jangda Ubaydulla Sulton g’olib chiqadi. Bu jangda Najmi Soniy o’ldirildi. Eron qo’shinining ozgina qismi qochib ulgurdi. Bobur endi Movarounnahrdan tamoman umidini uzib, yana Kobulga qaytdi va 1526-yilga qadar Kobulni idora qildi. So’ngra Kobulni ikkinchi o’g’li Komron Mirzoga qoldirib, o’zi Hindiston sari yurish boshladi. Hindistonda qudratli va shavkatli saltanat egasi bo’lganidayam Vatan xayoli, ayriliq alami Bobur Mirzoni aslo tark etmagan. Ana shunday alamli kunlarning birida u quyidagi hasratli satrlarni bitgan edi:

Tole yo’qki jonimg’a balolig’bo’ldi,

Har ishniki ayladim xatolig’bo’ldi.

O’z yerin qo’yib, Hind sori yuzlandim,

Yo rab, netayin, ne yuz qarolig’bo’ldi.

Bobur 1526-yilning 21-aprelida Dehli saltanati hukmdori Ibrohim Lo’diy qo’shinlarini tor-mor keltirdi. Bu g’alaba natijasida Bobur Shimoliy Hindistonni egalladi. 1526-yilning 27-aprelida Dehli shahrida Bobur podshoh nomiga xutba o’qildi. Shu tariqa Hindistonda-boburiylar sulolasiga asos solindi. Bobur podshoh Hindistonda bir-biri bilan dushmanlik kayfiyatida bo’lgan. mayda mustaqil rojalarni ham qilich, ham siyosat yo’li bilan birlashtirdi va markazlashgan yirik saltanatni barpo etdi. Bu saltanat 332 yil (1526-1858-yillar), ya’ni Hindistonni Buyuk Britaniya to’liq bosib olguniga qadar hukm surdi. Chet ellarda, shu jumladan, Hindistonning o’zida ham Bobur podshohni va uning avlodlarini "buyuk mo’g’illar" deb atashgan. Bu mutlaqo xato. Boburiylar yurtdoshimiz, temuriyzoda Boburning avlod­laridir. Ular tarixiy huijatlarda o’zlarini "boburiy mirzolar" deb yuritishgan. Boburiylarning mo’g’illar deb xato atalishiga yevropaliklarning Amir Temurni va temuriylarni mo’g’illardan tarqalgan deb noto’g’ri hisoblashlari sabab bo’lgan. So’nggi yillarda "buyuk mo’g’illar" deb atalgan ibora o’rnida "boburiylar" iborasi qo’llanilishi bilan tarixiy haqiqat tiklandi. Bobur podshoh 1530-yilning 26-dekabrida 47 yoshida vafot etdi. Uni Agra shahrida, Jamna daryosi yonidagi "Bog’i Orom"ga dafn etadilar. Uning vasiyatiga ko’ra, bir necha yildan so’ng Bobur podshoh jasadi Kobuldagi "Bog’i Kalon"ga ko’chiriladi. Bu bog’ni Boburning o’zi katta mehr bilan obod qilgan edi. Keyinchalik bu bog’"Bog’i Bobur" deb atala boshlangan. Bobur Sharq mamlakatlari taxtiga munosib hukmdorlarning yorqin namoyandalaridan biridir. Bobur bobokaloni Amir Temurdek bunyodkorlik ishlariga katta e’tibor bilan qaragan davlat arbobi edi. Bobur bilimga chanqoq buyuk davlat arbobi bo’lganligi uchun ham bilim olishga intilganlarga hamisha otalarcha homiylik qilgan. Uning o’zi ham ajoyib olim, turkiy nazmda asarlar bitgan Alisher Navoiydan keyin turadigan tengi yo’q shoir, bastakor edi. Bobur podshoh o’zining "Boburnoma" hamda " Mubayyin", "Turkiy devon" kabi asarlari bilan mashhur ijodkor hamdir. "Boburnoma" asari O’rta Osiyo va Hindiston tarixini to’g’ri aks ettirgan asardir. Bobur podshoh davlat ishlarini yuritishda masalaning iloji boricha tinch vositalar va adolat yo’li bilan hal qilinishiga intilgan. Turli dinga mansub xalqlarning diniy e’tiqodini, urf-odatlarini kamsitmagan, aksincha, hurmat bilan qaragan. Shuningdek, Bobur podshoh unga hamroh, safdosh bo’lgan arboblardan kimki o’z vataniga qaytishini istagan bo’lsa, ularning ra’yini qaytarmay, ularga ruxsat bergan, ayni paytda xizmatlariga yarasha muruvvat ham ko’rsatgan. Bobur podshoh yashagan o’sha ziddiyatli, beomon, besaranjom zamonda davlatni boshqarish uchun jasur sarkarda bo’lish juda muhim edi. Tabiat Bobur podshohga ana shunday xislatni in’om etgan edi. Dovyurakligi va jasurligi uchun u yoshligidan "Bobur" ("Sher") laqabini oladi. Bu nom unga bejiz berilmagan edi. U ajoyib suvoriy, suzuvchi, qilichboz, kamonboz edi. Uning vujudida sarkardalarga xos dovyuraklik, serg’ayratlik, epchillik mujassam edi. Epchillikda unga teng keladigan odam kamdan kam topilgan. Manbalarda qayd etilishicha, u jismoniy jihatdan ham shunday baquvvat bo’lganki, ikki qo’ltig’iga ikki odamni olib qal’a devori ustida mashq qilgan. Bundan tashqari, Bobur o’limga tik qarash, o’ziga va o’z taqdiriga ishonish kabi fazilatlarga ega bo’lgan. Bu fazilatlar esa Boburga kishilarni doimo o’z orqasidan ergashtirish imkonini bergan. Bobur kimlar bilan janglarda to’qnash kelgan bo’lsa, ularning tajribalarini o’rgangan. Chunonchi, shayboniylardan urushning "to’lg’ama" usulini, mo’g’illardan pistirma qo’yish, afg’onlardan poroxli miltiq ishlatishni o’rgangan. Bundan tashqari, Bobur kuchli to’pchilar qo’shinini tuza olgan. Boburning mohir sarkardaligini hatto chet el olimlari ham tan olganlar.

Bobur podshoh nafaqat buyuk davlat arbobi, mohir sarkarda, shoir, bastakor, ayni paytda yirik tarixchi olim hamdir. Bu borada uning nomini abadiylikka muhrlagan asar "Boburnoma"dir. Bu asar-Movarounnahr, Afg’oniston, Hindiston va Eron xalqlari tarixi, geografiyasi haqida juda qimmatli ma’lumotlar beradi. Bu xotira asarlar sirasiga kiradi. Asar 1493-1529-yillar oralig’ida bo’lib o’tgan tarixiy voqealar haqida yilma-yil hikoya qiladi. Asarda ba’zi temuriyzoda hukmdorlarning birgalashib umumiy dushmanga qarshi kurashish o’rniga o’z dushmanlari bilan o’z manfaatlari yo’lida (Vatan manfaati yo’lida emas) kelishishga qilgan harakatlari tanqid qilinadi. Bobur o’z kitobida Hindiston haqida, jumladan, quyidagilarni yozib qoldirgan: "Hindiston... bizning viloyatlardan o’zgacha olamdir. Tog’va daryosi, jangal va sahrosi, hayvonot va nabototi, eli va tili, yomg’iri va yeli-barchasi o’zgachadir... Hindistonning aksari viloyati tuz yerdan bo’libtur... Hindis­tonning bir ulug’aybi budurkim, oqar suvi yo’qtur..." Boburning adabiy-badiiy faoliyatida nozik lirik she’rlar katta o’rin tutadi. Ularda insoniylik, mehr-muruvvat g’oyalari ilgari suriladi. Uning "Mubayyin" asarida o’sha zamon soliq tizimi, soliq yig’ishning qonun-qoidalari bayon etilgan. O’zbekiston Respublikasi hukumati qarori bilan 1993-yilda Bobur tavalludining 510 yilligi keng miqyosda nishonlandi. Boburning buyuk xotirasini ulug’lash yo’lida katta ishlar amalga oshirildi. Chunonchi, Andijonda Bobur haykali o’rnatildi, ramziy qabr maqbarasi qurildi. "Bobur milliy bog’i" va shu bog’qoshida "Bobur va jahon adabiyoti" nomli muzey tashkil etildi.

Mubayyin-bayon etilgan.

Rojalar-Hindistondagi mahalliy hukmdorlar.

Shayxulislom-davlatdagi eng oliy diniy lavozim. Bu lavozimni egallagan ruhoniy barcha diniy ishlarga rahbarlik qilgan.